Różne gatunki warzyw w niejednakowym stopniu reagują na uprawę stałą.

Niektóre, np. kapusta lub czosnek, dają znacznie mniejsze plony już w drugim roku, a inne, np. pomidor lub fasola, dopiero po kilku latach. Ponadto uprawa warzyw przez kilka lat na tym samym miejscu sprzyja chorobom i rozwojowi szkodników. Dlatego konieczne jest stosowanie zmian, np. w tym samym miejscu w pierwszym roku sadzimy kalafior, w drugim cebulę, a w trzecim marchew.

Zmiany zależą od tego, kiedy dajemy obornik. Nawożenie obornikiem stosujemy najczęściej co 2—4 lata, przy czym daje się go kolejno na innych kawałkach pola.

Pole przeznaczone pod uprawę warzyw dzieli się na tyle części, ile lat ma trwać płodozmian. Najczęściej stosuje się płodozmian trzyletni. W tym celu co roku nawozi się obornikiem jedną trzecią powierzchni uprawnej.

Aby wykorzystać małą powierzchnię działki, oprócz głównego plonu można uprawiać warzywa o krótkim okresie wegetacji. Przed warzywem późno sianym lub sadzonym (kapusta późna, pomidor, seler, fasola) uprawia się warzywa takie, jak sałata, rzodkiewka, koper, cebula z dymki, itp. Po warzywach wczesnych uprawia się kalarepę, kalafior, szpinak, brukiew, sałatę, rzodkiewkę.

W ogrodach przydomowych dla oszczędności powierzchni najczęściej stosuje się międzyplony. Warzywa wieloletnie, takie jak rabarbar, chrzan, szparag i szczaw, uprawiamy nie stosując płodozmianu.